“Түмнийхээ төлөө чадахаараа дуулсан” ЧОЙНОМ

Өнөөдөр,
“Хан хорвоогийн чихэнд чимэг болгон барих
Халх шүлгээр хэнийг ч гэсэн дайлж” явсан найрагч Чойномын мэндэлсэн өдөр.

Одоогоос 75 жилийн тэртээ Хэнтий аймгийн Дархан суманд ард Ринчиний хоёр дахь хүү болон төрсөн тэрбээр өөрийнхөө тухай,
“Өвөг минь Монгол
Омог минь Боржигон
Овог минь Рэнчин
Өөрөө би Чойном” хэмээн бичсэн байдаг юм.

“Тохойн чинээ нялхаасаа хагацал өнчрөл үзэж
Тоглоом ихтэй орчлонгийн хатуу дарсыг балгаж,
Тоост энэ хорвоогийн хар цагааны ялгааг
Томоо суугаагүй мөрөндөө үүрч өссөн” тэрбээр өнөөдөр амьд сэрүүн асан бол лав л Монгол улсын Хөдөлмөрийн баатар, ардын уран зохиолч, соёлын гавьяат зүтгэлтэн болчихсон, бас Янжинлхамын хишигт найрагч гэхчилэн тоймгүй олон алдрын титэм тэргүүндээ асааж, төрийн болон төрийн бус байгууллагуудаас олгосон, шагнасан, мялаасан элдэв цол гуншин, одон медальдаа энгэр нь дүүрсэн өвгөн алхаж явах байсан болов уу.

Гэвч,
“Ураг сайхан монгол нутгийнхаа
Алдар түүх хоёрыг
...Уушигны гурван судсаа
Тасартал дуулсаар” яваад алдар цол, гавьяа шагналаас хоцорсон найрагч маань тоост орчлонд дөнгөж 42 насласан билээ л.

Амьдарч байсан нийгэмтэйгээ тэрсэж, цаг үеэсээ түрүүлэн зоригтой дуугарч байсан түүний алдар нэр, аялгуут найраг шүлгийг нь ард түмэн мартаагүй ээ. Шинийн долооны өдрийн сэвшээ салхин шарилын гантиг чулууг нь илбэж, хээр талын бяцхан шувууд “Чойном, Чойном, Чойном” хэмээн шулганалдаж байвай, хөөрхий...