Богино өгүүллэгийн инжаан

Жагдалын Лхагва хэмээх
богино өгүүллэгийн инжаан, сайхан хүн байлаа, хөөрхий. МЗЭ-ийн шагналт зохиолч, орчуулагч, сэтгүүлч энэ эрхэм хорвоод дөнгөж 55-хан насалсан боловч ихийг хийж үлдээсэн хүн дээ.

“Анхны хайрын дууль”, “Эхлэл”, “Тойрох хуудас” зэрэг кинотой,
“Хүний үр”, “Дулмаад тохиолдсон явдал”, “Хар дарсан зүүд”, “Яргуй” зэрэг теле жүжигтэй,
“Толгодын цаана ингэ буйлна”, “Саарал даага”, “Хулангийн тоос”, “Шөнө ногоо ургадаг”, “Ахыг дагасан хүн”, “Атга чулуу”, “Алаг чулуу”, “Дутуу хөрөг буюу зохиолчдын паян” зэрэг олон сайхан номтой,
“Зэрлэг нохой Динго”, “Янагийн өвөр, хүүгийн өлгий”, “Японы яруу найраг”, “Хайрын дээж” зэрэг орчуулгын бүтээлтэй,
Богино ба бяцхан өгүүллэгийн төрөлд гаршсан,
Монголын утга зохиолын их өргөөний “алдрын танхимд нэрээ сийлж үлдээсэн”, ховорхон авъяастай зохиолч байв аа.

Төрийн шагналт зохиолч Д.Мягмарын нэгэнтээ үнэлсэнчлэн “сүүний өрөм хураахын адил оюун бодлынхоо дээжийг хуримтлуулан хурааж бичдэг” энэ зохиолчийн "Атга чулуу" /1990 он/, "Алаг чулуу"/1991 он/ хэмээх хоёр бүтээл нь номын санг минь чимж байдаг юм. Харин өчигдөр бас нэг шинэхэн номоор нэмэгдлээ.

“Арвын “Б”-гийн тэнэг” богино өгүүллэгийн түүвэр номыг нь зохиолчийн үр хүүхэд нь эрхлэн хоёр дахь удаагаа хэвлүүлжээ. Эртний андтайгаа учирсан мэт энэ номыг дахин уншлаа. Тэгээд буян санаж, блогтоо нэгэн бяцхан өгүүлэгийг нь орууллаа. Та бүхний таалалд нийцэх болтугай.

Таяг
Харандаагаар бичсэн энэ шүлэг захидлыг нутгийн өвөө таяг захин илгээжээ. Тэр үед нь би төдий л яараагүй бөгөөд хоёр жилийн дараа хүрэн модон таяг хаа холын газраас дамналзуулан хүрч ирвэл өвөө өөд болчихсон байж билээ.

Эдүгээ гучин насанд уул захидлыг дахин уншаад, “Тэр өвөө хөлөө янгинан өвдөж, өвдгөөр хатгуулан суун тусахдаа ганц намайг л дурсаж шүү дээ! Тэр бээр хэвтрээсээ хүчлэн өндийж хана, эргэнэгээ түшсээр гадаа гарч нар, тэнгэр, Жавхлант хайрхан, Улаан дэлийн хажуу дээр идшилж яваа хөгшин цагаан морио эцсийн удаа харахдаа над захьсан таягаа эрхгүй нэг дурсаа даа” гэж бодохунаа, ухаангүй багын явдлаа зүрх минь зэмлэн гасалж, нэгэнт орхин одсон тэр нэгэн хорвоог нэхэн халаглав.

Еэ илээ гэж! Нутгийн өвөө ганц хором ч бол босч ирээд тэр заяагүй таягийг шүүрэн авч тархин дундуур минь нэг сайн татаад өгдөг ч болоосой…

Улаанбаатар хот. 1971 он.